Za mądra dla głupich a dla mądrych zbyt głupia Zbyt czysta dla brudnych a dla czystych za brudna Zbyt szczecińska dla warszawy a dla szczecina zbyt warszawska Spróbuj się domyślić gdzie to mam, gdzie....
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 |
| 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 |
| 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
"Z nim będziesz szczęśliwsza, dużo szczęśliwsza będziesz z nim...
Ja coż, włóczega niespokojny duch ze mną można tylko pójść na wrzosowisko i zapomnieć wszytsko...
Jaka epoka jaki wiek jaki rok jaki miesiąc i jaka godzina kończy się
a jaka zaczyna...." <SDM>
tylko dlaczego szumi mi to w glowie.....
Wiem... dużo osób mi się pyta co się ze mną dzieje. Odizolowuje sie od świata, ludzi, życia... czuje sie taka słaba i zmęczona psychicznie... nie chce ludzi zarażać moim złym humorem i samopoczuciem... najchętniej zamknęłabym sie w swoim małym świecie i nie wpuszczala nikogo oprócz Jego... z nikim nie potrafie rozmawiac, nikomu nie potrafie sie zwierzac, z nikim nie potrafie sie tak śmiac i płakać jak z Nim... ale to nie znaczy, że inni ludzie stracili dla mnie znaczenie... nie... ja poprostu boje sie innych ludzi... boje sie często, że zepsuje komuś humor... że któs bedzie mi miał za złe, ze sie smuce niewiadomo dlaczego i po co...
Przepraszam Was wszystkich, że nie wchodze na gg, że Was tak zaniedbałam... brak czasu, ochoty...
Własnie.. ten brak czasu... jestem strasznie zabiegana. Nie mam na nic czasu. Ciągle cos, to kurs, to gra, to szkoła i masa nauki... przepraszam...
Dawna Miśka, z którą się tak fajnie, długo gadało przestraszyła się, zniknęła gdzieś, schowała się przed światem... moze z czasem wróci...
Przepraszam...
I jesli moge mam prosbe...niech wszyscy ktorzy odwiedziaja tego bloga zostwili slad, chociaz kropke...chcialabym wiedziec ile osob tak naprawde to czyta...prosze...
Tajemnic wiele mam
Jeszcze więcej twarzy
Na nerwach często gram
I kłamię gdy się boję...
"Uciekam tam, gdzie nikt nie pyta...."
Codziennie siadam nad urwiskiem
Patrze na opadającą tarczę słońca
Trzymajac kamienie od rosy śliskie
czekam nieuchronnego końca.....
Trudno mi pisać, kiedy litery nie chcą storzyć słów, kiedy słowa nie chcą ułożyć się w zdania...Kiedy w głowie natłok myśli a tak naprawdę pustka...ciemność...Kiedy zranione serce przestaje już łkać...bo brak mu łez... Mówi się że czas leczy rany...może i tak ale wystarczy mała zadra by rozciąc bliznę....i wypuścić kolejny strumień krwi... Ale może na tym to wszystko polega....
"Bo lepiej mieć w sercu ranę...niż kamień zamiast serca..."
A dzis znow zbyt wiele czasu spedzilam z Tobą....
I nie piszcie ze rozumiecie...bo nie rozumiecie, ja sama tego wszytskiego nei rozumiem....
"Idzie przez życie sama ,
własną drogą ,
kryjąc się wśród szarości ,
Nie chce aby ktoś zauważył jej smutek ,
Nie chce ,aby ktoś zauważył jej samotność ,
Nie chce ,aby ktoś zauważył ją....
Pragnie i nienawidzi bliskości..
Bliskości która tak rani
Tęskni za miłością i wyrzeka się jej...
Bo nie chce czuć bólu ..
Chociaż serce krwawi ,
Ani jedna łza nie spłynie po jej policzku ,
Nie ukazuje swego cierpienia ,
pozostawia je tylko sobie"
Znowu szare dni dopadły mnie, ciało snuje się jak cień....
"Coraz większym chłodem wieje
od Twoich odwróconych pleców
Marznę każdej nocy
mam przecież taką cienką skórę
Pewnego dnia obudzisz się samotny
przy Królowej Śniegu"
I tak sie czasem zastanawiam jaki jest w tym sens.....
"Nie odpowiem Ci, nie mogę mówić przez łzy...."
pomilczę, może przejdzie....
"(...) A już najpiękniej mówił o cierpieniu. Że jedyną drogą do Boga jest cierpienie.Cierpienie i pokora. Że cała wielkość człowieka jest w jego pokorze przed Bogiem. I całe szczęście...."
"Największe cierpienie w życiu powodują zgniecione płatki róż, a nie kolce."
Dzisiaj szlam na spacer... niebo bylo czyste, było tylko kilka obłoczków... spojrzałam w ich stronę... pod nimi rozciągała się równina juz zielonkawych pól... łza popłynęła mi po policzku... piękny widok... niby zwykle pole a we mnie obudziło wzruszenie...
Nigdy nie dziele się z ludźmi moimi odczuciami wobec krajobrazu... nie dlategto, że boję się wyśmiania. NIe... poprostu... nie czuje takiej potrzeby... widzę piękno często dla wielu niezauważalne... i mi sie to podoba.... inni często nie wiedzą tak naprawde ile tracą... ale to juz ich natura... chciałabym aby bylo więcej takich ludzi jak ja, dostrzegających piękno ówczesnego świata...
Ocean myśli...fale spokoju...i nagle sztorm...
Pustka...totalna pustka...i to okropne uczucie bezsilności...Hmm..niektórzy pytają mnie co się dzieje...Sama nie potrafię tego określić. Może to ten strach..może to zmęczenie?? Zdecydowanie ostatnio przesadzam...muszę zacząć bardziej dbać o swoje zdrowie...To wszystko co się ostatnio wydarzyło...nie chciałam...Nie chciałam być taka uparta...Ale postawiłam na swoim..sama jestem sobie winna...Bezsilność..tu już można by było się w to zagłębiać...NIe potrafię nic poradzić...ciężko mi z tym...Nie mogę patrzeć jak ukochana osoba cierpi...Tak bardzo chciałabym pomóc, ale obawiam się, że nie potrafię.=( Wspieramy się to prawda...ale? No właśnie jest to "ale"...nie zawsze wiemy jak sobie pomóc...Niepokój...niepokój o to jak to wszystko się potoczy...Czy będzie chociaż raz tak jak bym chciała?? ...nie wiem jak to będzie...Strach...przed najbliższą przyszłością....i ból....Dobrze, że są osoby które mnie wspierają..dzięki którym odzyskuję swoje wewnętrzne siły...Zawdzięczam Wam wiele...i za to bardzo dziękuję...
Jestem jak na wielkiej huśtawce, która buja sie to pod samo niebo a potem tuż pod twardą ziemię. Czasami jest mi przyjemnie, kiedy w gorące dni chłodny wiatr owiewa mi twarz, ale czasmi jest mi niedobrze od ciągłego bujania. Najgorsze jest jednak to, że nie umiem sie zatrzymać i z niej zejść...