1

Akt 1.

Scena 1.

Kobieta siedzi w fotelu, wpatrzona w okno, nieobecnym wzrokiem śledzi poruszającą się firankę. Jej ciało nie reaguje na odgłos przekręcanego w zamku klucza

-Witaj, najdroższa.

-Zapłaciłeś rachunki?

-Nie przywitasz się ze mną?

-Prąd podrożał.

-Zmęczony jestem, zjesz ze mną kolację?

-Żarówki… trzeba będzie wykręcić żarówki…

-Chcesz herbatę czy kakao?

- Najlepiej wyrzucić od razu, po co trzymać coś, co tylko zbiera kurz..

-Nakryłem do stołu

-Powykręcam żarówki…

-Proszę, usiądź ze mną

-Wyniosę, wyrzucę.. Po co robić niepotrzebny bałagan…
 

Kobieta wychodzi z kuchni, snuje się po mieszkaniu, ma nieobecny wzrok.
Mężczyzna nakrywa do stołu, siada i czeka.

Kobieta: 
-Uschły już, uschły w pieprz, niepodlewane od tak dawna.. Wyrzucić, wyrzucić, byle nikt nie widział. To tylko kwiaty, to nic nie zmienia..

Bierze w dłoń doniczkę, ogląda ją, dotyka każdego w niej zagłębieni, przesuwa czubkami palców po chropowatym masywie. Ustawia ją na parapecie. Mechanicznie przynosi kolejne. Zamiera w bezruchu przy oknie. Po chwili, wiedziona jakimś nieodgadnionym impulsem otwiera okno i kantem dłoni zrzuca kwiaty na bruk. Doniczki roztrzaskują się o zniszczone płyty chodnika. Ziemia rozsypuje się tworząc mozaikę lęku, niemocy i bezdusznej nadziei. Kobieta podnosi wzrok, patrzy w przestrzeń

-Takie kruche…

Wraca do kuchni, mężczyzna siedzi przy stole, przed nim stoi nietknięta kolacja.

-Zjesz ze mną?

-Kwiaty, to wszystko one

-Kolacja ostygła, czekałem…

-W świecie, w którym nie ma kwiatów nikt nie opłakuje rozbitej doniczki…
 

Mężczyzna zaczyna jeść kolację. Kobieta wstaje, zaczyna snuć się po mieszkaniu…